ඔබම නමක් කියන්න. 5 කොටස

පහුවදා උදේ ඔෆිස් එකට යන ගමන් වෙනද පුරුද්දට ඔෆිස් එක ළඟ තියෙන කඩේට ගිහින් සිගරට් ගන්නකොට මට නැවතත් ඒ කෙල්ලව මතක් වුනා. ඇත්තම කියනව නම් මට දැන් මේක වදයක් වෙලා. මේ විදියට ගියොත් මට ආයෙ කවදාවත් නිදහසේ සිගරට් එකක් බොන්න බැරි වෙනව. එහෙම හිත හිත ඔෆිස් එකට ඇවිත් සිගරට් එකක් පත්තු කරගත්ත. ඇයි ඒ සිදුවීම මේ තරම් මගේ හිතට වද දෙන්නෙ? මේ සිතිවිලි වලින් මිදෙන්න මම මොකද්ද කරන්න ඕනෙ? මම ලියන්න ඕනෙ. මොනව හරි ලියන්න ඕනෙ. එතකොට මට පුළුවන් වේවි ඇත්තටම මගේ හිතේ තියෙන දෙවල් ටික අඩු ගානෙ කොලයකට හරි ගන්න. සිගරට් බට් එක ඈශ් ට්‍රේ එක පතුලෙ තනිකරපු මම කෙළින්ම කම්පියුටරේ ළඟින් වාඩි වෙලා ඉමේජ් එකක් හොයන්න පටන් ගත්ත. වෙබ් සයිට්ස් කීපයක් අස්සෙම කිසිම අරමුණක් නැතුව පාවි පාවි ඉන්න අතරෙ මම දැක්ක ඉමේජ් එකක්. ඒක දැකපු ගමන් මගේ ඔළුවට ආවෙ වචන තුනහතරක්.

"හදවතම දල්වන්න
මටත් ගින්දර දෙන්න"

තවත් විනාඩි කීපයක්ම ඒක දිහා බලාගෙන හිටියත් මගේ ඔළුවට වෙන කිසිම දෙයක් ආවෙ නෑ. මොන මගුලක්ද, වෙනද නම් ඉමේජ් එකක් දැක්කම විනාඩි දෙක තුනක් යද්දි වචන ගොඩක් ඔළුවට එනව. ඒත් මේ මොහොත දක්වා අවට ලෝකයෙන් මම ඉගෙන ගත්තු වචන ඔක්කොම එකපාරටම මාව දාල ගිහින්ද කොහෙද. මට දැනුනෙ මම පොඩි එකෙක් විදියට.

"මම කොහොම හරි ඒ කෙල්ලව ආයෙත් මුණගැහෙන්න ඕනෙ!"

ඇයි මට එහෙම හිතෙන්නෙ? ඇයි මට එකපාරටම ආයෙත් ඒ කෙල්ලව මුණගැහෙන්න ඕනෙ කියල හිතෙන්නෙ? සමහරවිට ඒක වෙන්නැති මට ඇත්තටම ඕන කරන්නෙ. ඔව්... මම හිතුවට මේ සිතිවිලි වලින් පලායන්න, හැංගෙන්න, මට ඇත්තටම ඕනෙ ඒ ගැනම හිතන්න. නැවත ඇය මුණගැහෙන්න. මේ මුළු ජීවිතයම ඒ සිදුවීම තුලම ගෙවන්න. ඒ තුලම ජීවත් වෙන්න. අයියෝ මොකද්ද මේකෙ තේරුම? දැං මම මොකද්ද කරන්නෙ? වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. මම කොහොම හරි ආයෙත් ඒ කෙල්ලව මුණගැහෙනව. ඊයෙ හවස 6 ට 6.15 ට විතර බස් හෝල්ට් එකේ හිටපු නිසා බොහෝ විට ඒ වෙලාවට වෙන්නැති ඒ කෙල්ල ගෙදර යන්නෙ. ඒ නිසා අද මම කොහොම හරි ඒ වෙලාව ළං වෙද්දි එතනට යන්න ඕනෙ.