ඔබම නමක් කියන්න. 10 කොටස

කෙල්ලෙක්, සිගරට් එකක්, හීනයක්, වීඩියෝ එකක්, ආදරයක්.... මේ සියල්ල මගේ ඔළුව ඇතුලෙ සද්ද බද්ද දාගෙන පෙරහැරක් යනව වගේ. හරියට ක්‍රිකට් මැච් එකක මෝලම් ගහනව වගේ. මට තේරෙන්නෙ නෑ මම මොකද්ද කරන්න ඕනෙ කියල. මට හිතා ගන්න බෑ මම මේක කාටද කියන්න ඕනෙ කියල. විසඳුම හැටියට මට හිතුනෙ තව සිගරට් එකක් බොන්න. ඉතිං මම පුටුවෙන් නැගිට්ට එළියට යන්න.

"අඩෝ... මොකද ඩෝ උඹ මේ දවස් වල ලන්ච් එකට කළු ගල්ද කන්නෙ?"


මේස දෙකකට විතර එහා පැත්තෙ ඉන්න යාළුවෙක්ගෙන් ප්‍රශ්නයක්.


"විකාරද බං උඹට?"


උගේ පැත්තට හැරිල එහෙම කියපු මම හෙමීට එතනින් ලිස්සල ආව.


"අරූට නම් කවුරුහරි කොඩිවිනයක් කරලද කොහෙද.. බලපංකො ඉන්න හැටි"


ඒ යාළුවම තවත් කාටදෝ කියනව ඇහුනත් මම ඇහුන්නෑ වගේ ආව. නිදහසේ සිගරට් එකක් බොන්න ආවත් මගේ කරුමෙකට ඒ නිදහස මට ලැබුනෙ නෑ. සිගරට් එක පත්තු කළා විතරයි ඒ දුමට තවත් කාපාළුවෙක් එතනට ආව. ඉතිං මගේ සිගරට් එකෙන් බාගයක් ඌට පූජා කරන ගමන් උගේ වැඩකට නැති කතා වලටත් මට හූමිටි තියන්න සිද්ධ වුනා. අන්තිම සිගරට් උගුර ඒ යාළුවටම බොන්න දීල


"මම යනව බං, වැඩක් තියෙනව කරන්න"


කියාගෙන එතනින් ගැලවිලා ආයෙත් මගේ මේසෙට ආව. කරන්න වැඩ තිබ්බත් කරන්න හිතුනෙ නෑ. දවල් කෑම වෙලාව හරි කියල දැනගත්තෙ හැමෝම තමන්ගෙ පුටු වලින් නැගිටල යන්න පටන් ගත්ත නිසා. ඒත් මට බඩගිනි නෑ. නිකමට වගේ මගේ කම්පියුටර් එකේ මම පින්තූර සේව් කරල තියෙන ෆෝල්ඩර් එකට ගියා. කම්මැලි කමක් හරි, හිතට වදයක් හරි දැනුනම මම කරන්නෙ ඒක. එක එක තැන්වලින් ලැබුණු පින්තූර දිහා බලාගෙන ඉන්න කොට මට සුළු මොහොතකට හරි මාව අමතක වෙනව. ඒ පින්තූර ඇතුළෙ ජීවත් වෙන්න හිතෙනව. වෙලාවකට හිතෙන් ඒ පින්තූර ඇතුලට යනව. එතකොට සමහර වෙලාවට මොනවහරි වචන ටිකක් හිතෙනව. එතකොට ටක් ගාල ඒ වචනටික මම ඒ පින්තූරෙට දානව. හරි හමන් පින්තූරයක් නැත්නම් එකක් ලැබෙනකං ඉන්ටනෙට් එකේ රස්තියාදු වෙනව. ඒක මට දැං පුරුදු වෙලා. ඉතිං මං ඒ පුරුදු විදියටම පින්තූර අතරෙ තනි වුනා. එක පින්තූරයක් ළඟ හිත හුඟක් වෙලා නතර වුනා. ඒකෙ ප්‍රතිඵලය හැටියට මට ඔළුවට ආපු වචන ටික මම ඒ පින්තූරෙට එකතු කළා.

හැමදාමත් වගේ අදත් ආවේශයකින් ඒ කටයුත්ත නිම කරලයි මම මොකද්ද කළේ කියල හිතන්න පටන් ගත්තෙ, මම මොකද්ද ලිව්වෙ කියල හිතන්න පටන් ගත්තෙ, ලියපු දෙයට තේරුමක් තියෙනවද කියල හිතන්න පටන් ගත්තෙ. අනේ මංද.. මම ලියපු දෙයම නැවත නැවතත් කියෙව්ව. "මට අහිමි සිහිනයක මම අතරමං වෙලා" සිහිනයෙන් මිදෙන්න පින්තූර අතරේ තනි වුනත් අවසානයේ මම සිහිනය තුළම අතරමං වෙලා. ඒ හින්ද වෙන්නැති මට එහෙම ලියවෙන්න ඇත්තෙ. රෙද්ද.. මට බැහැ තවත් මෙතන ඉන්න. දැං වත් යන්න ඕනෙ දවල්ට කන්න. මම මගේ හිතටම ඒ විදියට බල කරල පුටුවෙන් නැගිට්ට. කට්ටි‍ය මට කලින්ම කන්න ගිය නිසා අද තනියම කන්න යන්න වෙනව. වෙනදට තනියම කන්න කඩේට යනව කියන්නෙ මරණව වගේ වැඩක්. ඒත් හිතෙනව එක අතකට මෙහෙම තනියම යන එක හොඳයි කියල. අනේ මංද එක පාරටම මම තනිකමට ආස වෙලා. ගිනි අව්වෙ වේලීගෙන ගුණසිරි හෝටලේට ඇතුල් වෙනවත් එක්කම කෙළවරේ මේසෙක කෙල්ලො තුන් දෙනෙක් මහ හයියෙන් හිනාවෙනව පෙනුන. ගුණසිරි හෝටලේ දවල් කෑම වෙලාවට හැමදාම ඉන්නෙ හුරුපුරුදු චරිත. මේ කෙල්ලො කවදාවත් මේ වෙලාවට හෝටලේ ඉන්නව දැකල නැති නිසා ආයෙත් පාරක් හොඳට ඒ පැත්ත බැලුව.


දෙයියනේ......අර කෙල්ල!


මට මගේ ඇස් නිලංකාර වේගෙන එනව වගේ දැනුන.


( දිගටම ලියන්න ආසයි... ඒත් හිත හදාගන්න අමාරුයි )